مرحوم میرزا محمّد تنکابنی در کتاب قصص العلماء می نویسد:
مرحوم والدِ ماجدِ مؤلّف این کتاب، نوشته است که:
نقل شده است از خطّ آخوند ملاّ محمّدباقر مجلسی که به این عبارت نوشته است:
«چنین گوید بنده خاطی، محمّدباقر بن محمّدتقی که: شبی از شب های جمعه، در ادعیه خود مرور می کردم. نظرم به دعای قلیل اللّفظ کثیر المعنی افتاد. خاطرم بر آن قرار گرفت که در آن شب بخوانم. پس خواندم. بعد از هفته دیگر، شب جمعه خواستم که همان دعا را بخوانم، ناگاه صدایی از سقف خانه شنیدم که:
ایّها الفاضل الکامل! هنوز کرام الکاتبین از نوشتن ثواب این دعا که در شب جمعه سابق خواندی، فارغ نشده اند که تو دوباره می خواهی آن را بخوانی!»
و باید دانست که خواندن این دعا در شب های جمعه و در غیر شب های جمعه هر وقتی که باشد، ثواب بسیار دارد، و مرحوم والد ماجدم همیشه در شب های جمعه مواظب بر خواندن این دعا داشت، و این فقیر، مؤلّف کتاب، شرحی بر این دعا در سفر خراسان نوشته ام که خالی از لطف نیست.
دعا چنین است:
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم، اَلْحَمْدُ لله مِنْ اَوَّلِ الدُّنْیا اِلی فَنائِها، وَ مِنَ الآخِرَه اِلی بَقائِها. اَلْحَمْدُاللهِ عَلی کُلِّ نِعْمَةٍ، وَ اَسْتَغْفِرُاللهَ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ اَتُوبُ اِلَیْهِ، یَا اَرْحَمَ الرّاحِمِینَ»
(قصص العلماء، ص208)
